Şimdi ben kaldırıp atsam tüm benliğimi bir çöp kutusuna geri dönüşüm mümkündür değil mi? Yaşarken öyle bir eksiltiyoruz ki kendimizi, öyle çok unutuyoruz ki benliğimizi, aklımıza bile gelmiyor bazen varlığımız, bir tıkla geri getirsek ya tüm yitirdiğimiz kendimizi... namümkün..
Sevdiklerimizi mutlu etmeye çalıştıkça mutsuzlaşıyoruz biz, arkadaşlarımıza sarılıp sahip çıktıkça sessiz sedasız çıkıveriyoruz hayatlarından, sevgili; tırnaklarımızı kanatırcasına tutunsak da hayatına, uçurumdan düşerken tutunul(a)mayan dal gibi yüksekte bir yerlerde bakıp duruyor bize...
Benim tüm hayatım sevdiklerimi sahiplenmekle geçti, geçiyor, oysa ben sahip çıkmaya çalıştıkça elimdekilere hepsini bir bir kaybediyorum, sonra aşka sahip çıkıyorum o da uçup gidiyor elimden, işime sarılıyorum yalnızlaştırıyor git gide beni, ne yapacağımı şaşırıyorum çoğu zaman. Ne yapmalı kendini mutlu etmek için? Varlığının nedeni kendinsin başkası/başkaları değil.. bunu unutmamak için ne yapmak gerekli acep? Ben bu soruyu hiç yanıtlayamıyorum işte.. Ben 30 yaşında hala kendi için yaşayabilen biri olmayı başaramıyorum, gün geçtikçe eksilişin önüne geçemiyorum..
Yıllar alıp götürüyor bir çok şeyi bizden başka şeyler sunuyor kaybettirdiklerinin yerine, yenilerini vaadediyor uçup giden tüm hayallerin yerine, yine de mutlu edemiyor bizi zaman.. her gün yeni bir ben oluşuyor ama ben her gün bir önceki gün var olan ben'i özlemekten alı koyamıyorum kendimi.. geri getirmek ise asla mümkün olmuyor bir önceki ben'i. Ben en çok bir yerlerde varlığını unuttuğum kendimi özlüyorum tüm mutsuz zamanlarımda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder